OCR dowolnego PCD

Format obrazu Photo CD (PCD) to rodzaj cyfrowego formatu obrazu opracowanego przez Eastman Kodak na początku lat 90. Głównym celem formatu PCD było umożliwienie użytkownikom przechowywania cyfrowych zdjęć o wysokiej rozdzielczości na płycie CD, które można było następnie oglądać na komputerze lub telewizorze za pomocą dedykowanego odtwarzacza Photo CD. Format PCD był częścią szerszej strategii Kodaka polegającej na połączeniu tradycyjnej fotografii filmowej z rozwijającym się rynkiem fotografii cyfrowej. Został zaprojektowany, aby oferować fotografom i konsumentom wygodny sposób na digitalizację i archiwizację ich obrazów filmowych z wysoką wiernością.

Jedną z kluczowych cech formatu PCD jest wykorzystanie struktury rozdzielczości wieloskalowej, która pozwala pojedynczemu plikowi PCD zawierać wiele rozdzielczości tego samego obrazu. Ta struktura opiera się na zastrzeżonej technice kompresji obrazu opracowanej przez Kodak, znanej jako PhotoYCC. Przestrzeń kolorów PhotoYCC jest podobna do przestrzeni kolorów YCbCr używanej w kompresji wideo, gdzie Y reprezentuje składową luminancji, a Cb i Cr reprezentują składowe chrominancji. Ta przestrzeń kolorów jest szczególnie odpowiednia dla obrazów fotograficznych, ponieważ oddziela informacje o jasności od informacji o kolorze, co dobrze współgra ze sposobem, w jaki ludzki układ wzrokowy przetwarza obrazy.

Struktura rozdzielczości wieloskalowej plików PCD obejmuje pięć różnych poziomów rozdzielczości, od rozdzielczości podstawowej/podglądu 192x128 pikseli do maksymalnej rozdzielczości 3072x2048 pikseli. Te rozdzielczości są określane jako Base/16, Base/4, Base, 4Base i 16Base, przy czym rozdzielczość Base wynosi 768x512 pikseli. Pozwala to na różne zastosowania, od podglądów miniatur po wysokiej jakości wydruki. Różne rozdzielczości są przechowywane w formacie hierarchicznym, umożliwiając oprogramowaniu i sprzętowi szybki dostęp do odpowiedniego poziomu rozdzielczości dla danego zadania bez konieczności przetwarzania całego pliku obrazu.

Pliki PCD są zwykle tworzone za pomocą systemu Kodak Photo CD, który polega na skanowaniu negatywów filmowych lub slajdów za pomocą skanera o wysokiej rozdzielczości, a następnie zapisywaniu obrazów cyfrowych na płycie CD w formacie PCD. Proces skanowania jest starannie kalibrowany, aby zapewnić dokładne odwzorowanie kolorów i uchwycić pełen zakres dynamiki filmu. Powstałe pliki PCD mają być cyfrowym archiwum obrazów filmowych, z możliwością tworzenia wysokiej jakości wydruków oraz łatwego udostępniania i przeglądania na różnych urządzeniach.

Format PCD zawiera również szereg pól metadanych, które przechowują informacje o obrazie i procesie skanowania. Metadane te mogą obejmować datę i godzinę wykonania zdjęcia, rodzaj użytego filmu, ustawienia skanera i inne istotne szczegóły. Informacje te mogą być cenne do celów archiwalnych, a także dla fotografów, którzy chcą śledzić techniczne aspekty swoich obrazów.

Pomimo zaawansowanych funkcji i wysokiej jakości obrazu, format PCD napotkał kilka wyzwań, które ograniczyły jego powszechne przyjęcie. Jednym z głównych wyzwań był zastrzeżony charakter formatu, co oznaczało, że można go było w pełni wykorzystać tylko z oprogramowaniem i sprzętem Kodaka. Ta ograniczona kompatybilność z oprogramowaniem i urządzeniami innych firm sprawiała, że był mniej atrakcyjny dla konsumentów i profesjonalistów, którzy już korzystali z innych formatów obrazu i oprogramowania do edycji.

Kolejnym wyzwaniem dla formatu PCD była szybka ewolucja technologii aparatów cyfrowych i coraz większa dostępność niedrogich aparatów cyfrowych. W miarę jak aparaty cyfrowe stawały się coraz bardziej wydajne i oferowały wyższe rozdzielczości, potrzeba skanowania obrazów filmowych stała się mniej krytyczna dla wielu użytkowników. Ponadto pojawienie się innych formatów obrazów cyfrowych, takich jak JPEG i TIFF, które były bardziej otwarte i szeroko obsługiwane, zapewniło użytkownikom bardziej elastyczne i dostępne opcje przechowywania i udostępniania obrazów cyfrowych.

Pomimo tych wyzwań format PCD był używany przez niektórych profesjonalnych fotografów i entuzjastów, którzy doceniali wysoką jakość obrazu i możliwość digitalizacji filmu z wysokim stopniem wierności. Przez pewien czas był również używany przez laboratoria fotograficzne i dostawców usług, którzy oferowali usługi skanowania i archiwizacji filmów. Jednak w miarę jak rynek fotografii cyfrowej rósł i ewoluował, wykorzystanie formatu PCD stopniowo malało.

Z technicznego punktu widzenia format PCD wyróżnia się wykorzystaniem wspomnianej wcześniej przestrzeni kolorów PhotoYCC i jej struktury rozdzielczości wieloskalowej. Format wykorzystuje algorytm kompresji stratnej, aby zmniejszyć rozmiar pliku przy zachowaniu wysokiej jakości obrazu. Kompresja jest stosowana w taki sposób, że wykorzystuje cechy ludzkiego układu wzrokowego, podkreślając zachowanie szczegółów luminancji nad szczegółami chrominancji, które są mniej zauważalne dla ludzkiego oka.

Struktura pliku PCD składa się z kilku różnych sekcji, w tym nagłówka, katalogów obrazów dla każdego poziomu rozdzielczości i samych danych obrazu. Nagłówek zawiera informacje o wersji formatu pliku i liczbie obrazów zapisanych na płycie CD. Każdy katalog obrazów zawiera metadane dotyczące obrazu, a także wskaźniki do lokalizacji danych obrazu dla tego poziomu rozdzielczości w pliku.

Dane obrazu w pliku PCD są przechowywane w formacie kafelkowym, przy czym obraz jest podzielony na małe prostokątne sekcje zwane kafelkami. Każdy kafelek jest kompresowany niezależnie, co pozwala na bardziej wydajny dostęp do danych i ich manipulację. Ten system kafelkowania ułatwia również hierarchiczne przechowywanie różnych poziomów rozdzielczości, ponieważ obrazy o niższej rozdzielczości można konstruować poprzez łączenie i zmniejszanie rozdzielczości kafelków z wyższych poziomów rozdzielczości.

Aby wyświetlać lub edytować pliki PCD, użytkownicy zazwyczaj potrzebują specjalistycznego oprogramowania, które może odczytać format PCD i obsługiwać jego strukturę rozdzielczości wieloskalowej. Kodak dostarczył własne oprogramowanie do tego celu, ale były też rozwiązania programowe innych firm, które oferowały różny stopień obsługi plików PCD. Niektóre nowoczesne oprogramowanie do edycji obrazu nadal obsługuje format PCD, chociaż jest to mniej powszechne niż obsługa bardziej popularnych formatów, takich jak JPEG i TIFF.

Pod względem rozmiaru pliku pliki PCD mogą być dość duże, zwłaszcza przy najwyższych poziomach rozdzielczości. Wynika to z faktu, że format jest zaprojektowany tak, aby zachować jakość oryginalnego obrazu filmowego, co wymaga znacznej ilości danych. Jednak algorytm kompresji używany w plikach PCD pomaga w pewnym stopniu zmniejszyć rozmiar pliku, dzięki czemu przechowywanie i przesyłanie obrazów jest łatwiejsze w zarządzaniu.

Format PCD obsługuje również funkcję o nazwie „Photo CD Portfolio”, która pozwala użytkownikom organizować i zarządzać swoimi obrazami na płycie CD w sposób uporządkowany. Funkcja ta obejmuje możliwość tworzenia albumów, kategoryzowania obrazów i dodawania tekstu opisowego do każdego obrazu. Funkcja Portfolio miała ułatwić użytkownikom nawigację i cieszenie się ich cyfrowymi kolekcjami zdjęć.

Podsumowując, format obrazu PCD był innowacyjnym rozwiązaniem do digitalizacji i archiwizacji zdjęć filmowych w okresie przejściowym z fotografii analogowej na cyfrową. Jego struktura rozdzielczości wieloskalowej, wykorzystanie przestrzeni kolorów PhotoYCC i wysoka jakość obrazu czyniły go cennym narzędziem dla profesjonalistów i entuzjastów, którzy potrzebowali cyfrowych kopii swoich obrazów filmowych o wysokiej wierności. Jednak zastrzeżony charakter formatu, wraz z szybkim postępem technologii aparatów cyfrowych i pojawieniem się bardziej elastycznych formatów obrazów cyfrowych, ostatecznie doprowadziły do upadku formatu PCD. Dziś pozostaje on częścią historii fotografii cyfrowej, a jego aspekty techniczne nadal interesują tych, którzy badają ewolucję przechowywania i kompresji obrazów cyfrowych.